آسیب شناسی تربیت دینی در عصر جهانیشدن و راهکارهای تعامل پویا با آن

در پژوهش حاضر، آسیب شناسی تربیت دینی در عصر جهانی شدن در حوزه تربیت دینی هدف قرار گرفته است. روش انجام پژوهش، تحلیل اسنادی بوده به منظور گردآوری داده های لازم جهت پاسخ به سؤال های پژوهش، اسناد موجود و مرتبط با موضوع جهانی شدن و تربیت دینی با استفاده از فرم گردآوری داده ها جمع آوری و به شیوه کیفی تجزیه و تحلیل شده است. عمده ترین یافته های پژوهش عبارتند از: جهانی شدن از پدیده های شاخص زمان حاضر است که ماهیت آن به واسطه سیال، در حال تحول و جدید بودن، مبهم است با این وجود می توان آن را فرآیندی، اجتماعی دانست که در آن قید و بندهای جغرافیایی که بر روابط اجتماعی و فرهنگی سایه افکنده از بین رفته و مردم به طور فزاینده از کاهش این قید و بندها، آگاه می شوند. در خصوص تربیت دینی در عصر جهانی شدن باید اذعان داشت؛ تربیت حقیقی از چهار مؤلفه؛ تبیین، عرضه معیارها، تحرک درونی و نقادی برخوردار است. دین مجموعه گزاره های توصیفی و تجویزی است که از طرف خداوند به انسان داده شده و دینی بودن نیز، ناظر به دگرگونی هایی است که در وجود فرد به واسطه دین به وجود آمده و اعتقادی و فکری، تجربه و التزام درونی و عمل از ویژگی های آن است. چالش های احتمالی جهانی شدن برای تربیت دینی؛کاهش میزان کنترل مدارس بر آموختهها، کیفیت و جهت گیری های آموزشی و تربیتی دانش آموزان، تضعیف تمایل به ایمان معنوی و رشد فرهنگ انسانی در اثر رواج مصرف گرایی، مد و شیء پرستی، رواج دنیاگرایی و دین زدایی، تأکید بر جهت گیری غیردینی به دلیل تهی شدن جامعه از معنویت و تحمیل آن بر جوامع مختلف، تضعیف نقش دین در زندگی روزمره، ترویج نظام ارزشی متکی بر قرارداد اجتماعی، خصیصه ساخت شکنی و... می باشد. عمده ترین راهکارهای تعامل پویا با چالش های مذکور در حوزه تربیت دینی، شامل  کاربرد اصل تعقل و پرهیز از سطحی نگری، شناختن تمایلات و تمنیات فطری و پرهیز از افراط و تفریط، توجه به ارزش های عمیق انسانی، توجه به وحدت و یکپارچگی در بینش، منش و...، مهرورزی و محبت، تقوای حضور و بهره گیری از عنصر زیبایی شناختی، است.